W ciągu ostatnich kilku lat przez nasz dom przewinęły się koty przygarnięte z ulicy. Znalazły u nas dom tymczasowy, a potem trafiały w dobre ręce. Z wieloma osobami, które wzięły od nas kociaki, mamy kontakt do dnia dzisiejszego. Z każdym z tych kotów ciężko było nam się rozstać, ale no cóż na tym polega „tymczas”.

Pierwszym kotem, który do nas trafił był Torek. Malutki kociak, który imię dostał od miejsca, w którym został znaleziony. Znalazłyśmy go z mamą  na torach tramwajowych. Ktoś pozostawił malutkie kocięta przy jednej z bardziej ruchliwych ulic.

Było około godziny 23.00. Siedziałyśmy z mamą oglądając film i nagle usłyszałyśmy koci płacz. Był to czas, gdy nie jeździły tramwaje i ulica była jakby wyciszona. Wyszłyśmy na balkon próbując zlokalizować miałczenie. Wiedziałyśmy, że jak zejdziemy na dół wrócimy z nowym lokatorem. Tak też się stało. Na torach siedziało maluteńkie kociątko. Uciekał, nie dając się złapać. Otoczyłyśmy go i w końcu się udało.

Połowę pierwszej nocy bardzo płakał, ale z każdym dniem coraz bardziej się przyzwyczajał. Na wizycie u weterynarza okazało się, że  miał  poparzoną łapkę, a dokładnie  poduszeczki.  Został  zaszczepiony, dostał  książeczkę zdrowia i po około miesiącu znalazł nowy dom.

Pojechał do miejscowości  pod Częstochową. Przyjechał po niego tata z synem. Żal nam go było oddawać, choćby dlatego, że bardzo polubił się z naszymi dwiema kotkami.